Toen er werd aangekondigd dat er een storm in aankomst was precies op de dag dat wij naar Amerika zouden vertrekken dacht ik: dat is toch niet te geloven. Een maand geleden moest ik naar Engeland vliegen en werd de vlucht geannuleerd door de sneeuw, we zullen toch niet voor de tweede keer de pech hebben om precies te vliegen op een dag dat de vluchten weer geannuleerd zouden worden, alleen nu door een storm. Maar ja hoor, dus wel. De dag voor vertrek stonden de koffers al klaar, alleen de laatste dingentjes moesten nog gebeuren. Opeens zag Wim dat de KLM al zijn vluchten had geannuleerd, in een opwelling zijn we British Airways gaan bellen of het mogelijk was om de vlucht om te boeken, maar we kregen niemand aan de lijn, waren al 20 minuten in de
wacht toen we een berichtje kregen dat ook onze vlucht geannuleerd was. Wat een pech! Hoe groot is de kans om een vlucht te hebben die geannuleerd wordt en nu al twee in zo’n kort tijdsbestek.
Maar op één of andere manier voelden we dat we het toch nog zouden redden. Na 1,5 uur naar verschillende nummers gebeld te hebben en het laatste half uur met Engeland kregen we een hele lieve Engelse dame aan de lijn die haar uiterste best voor ons deed. De twee vroegere vluchten voor de onze bleken toen al vol te zitten, maar ze vond gelukkig nog een plekje dezelfde avond. Ze heeft voor ons ook nog een hotel dichtbij het vliegveld geregeld, wat een service. Maar dit betekende op stel en sprong de koffers en handbagage snel dichtdoen, hopen dat we niks vergeten waren, in de auto springen en maar hopen dat de avondspits geen files in petto had. Wat een geluk, de routeplanner op de telefoon liet ons binnendoor rijden en in 1,5 uur waren we al op Schiphol. Ook daar was het rustig zodat we zelfs nog even tijd hadden om een bekertje thee te drinken voordat we in het vliegtuig stapten. Wat een avontuur. Zo vreemd om te voelen dat een deel van mij nog thuis was en een ander deel in het vliegtuig zat. Kon het nog even niet bevatten. Na het landen voelde ik dat alle delen bij elkaar waren gekomen, gelukkig maar, ha ha . Alles ging daarna ook heerlijk soepel, we hadden snel de koffers, de bus stond te wachten en na 20 minuten waren we in een keurig hotel. We konden nu rustig slapen en ontbijten en deze blog alvast op papier zetten voordat we naar het vliegveld moesten, omdat onze vlucht pas om 14.30 zou vertrekken.
We zijn zo blij dat we niet een dag later zijn vertrokken, omdat we morgen een afspraak in Amerika hebben in Quartzsite, een plek in de woestijn waar ook mineralen worden verkocht. Naar deze plek gaan veel mensen altijd even voordat ze naar Tucson gaan. Het is heel anders dan Tucson, de meeste handelaren die daar staan zijn met een camper gekomen, het zijn vaak Amerikanen die zelf mijnen en hun spullen vanuit hun camper verkopen. Het is een heel groot terrein vol stof waar vaak een wind waait, de sfeer is die zoals je in de Mad Max films ziet. Er zijn ook veel stalletjes met spirituele spullen, maar ook heel veel rommel en heel veel junkfood. Echt een hele aparte sfeer. Wij zijn hier altijd om 7 uur in de morgen en lopen dan het hele terrein af en vertrekken dan aan het eind van de middag weer naar Phoenix. Om 10.00 uur hebben we een afspraak met Raymone, de man van de Mount Shasta mijn. We ontmoeten hem op het parkeerterrein van de Mc Donalds, kan niet missen ha ha. Die paal met de M steekt overal bovenuit.
Wat een geluk dat we een avond eerder zijn gevlogen, want we kregen allemaal berichtjes dat alle vluchten geannuleerd waren en ook het treinverkeer ‘plat’ lag. In Engeland was de wind gaan liggen op het moment van vertrek. We hadden een prima vlucht. Maar de ‘ellende’ bleek nog niet voorbij. Zoals gewoonlijk weer lange rijen bij de douane, maar dat zijn we inmiddels gewend, dus rustig in het ‘nu’ blijven en dat ging goed. Maar bij de beamte merkten we al dat we eruit gepikt zouden worden en dit bleek het geval. In Amerika moet je altijd een formulier al invullen, of je voedsel bij je hebt, of je geld, of goederen voor verkoop bij je hebt enz enz. Omdat wij zakelijk reizen wilden ze weten of we niet te veel geld bij ons hadden. Je vertelt ze alles eerlijk, maar soms krijg je dan een tweede controle als je pech hebt, en dat was ook het geval, dit betekent weer aansluiten in de rij van tweede controle. Maar tussendoor moet je je koffers van de band halen. Na lang wachten en er geen nieuwe koffers meer kwamen begon het besef te komen dat onze koffers er niet bij waren. Dit was echt wel heel erg balen. Maar eerst moesten we nog naar die tweede controle. Na lang wachten werd het een gesprekje van een minuut, want de man geloofde ons meteen.
Op naar de volgende balie voor vermiste bagage. Daar bleken ze inmiddels gelukkig de koffer van Wim ergens gevonden te hebben, maar ze dachten dat die van mij nog in Londen was. Als deze terecht is wordt hij naar ons hotel gestuurd. Laten we hopen dat dit snel mag gebeuren, anders wordt het ondergoed en shirtjes wassen ha ha. Als of ik een voorgevoel had, heb ik alle belangrijke spullen in mijn handbagage trolley gepakt, ook mijn gympen, ondergoed, paar shirts, sokken en vest en toiletartikelen in mini verpakking. Veel van de kleding die ik er nu in had gedaan zat normaal in mijn koffer. Dus de eerste paar dagen ben ik wel gered.
Voor vertrek hadden we nog berichtjes van thuis gekregen, we hebben best wat stormschade geleden. Van verschillende daken zijn een aantal dakpannen gewaaid en is een glazen ruit uit de overkapping naast de winkel geblazen, als mede alle daksingels van een tuinhuisje. Cyrille is de hele dag samen met een schoondochter bezig geweest alles zo goed en kwaad als mogelijk een beetje te herstellen. Stoer hoor dat ze hoog op een ladder de pannen voor zover dat ging heeft recht gelegd en al het glas uit het gras bij de dieren heeft gepeuterd. Wat geeft zo’n groot raam een hoop glas. Omdat de dieren hier lopen was het belangrijk om dit snel te doen. En dat dit net gebeurt dat wij er niet zijn om mee te helpen. Dus dit zijn wel pittige testen om goed bij jezelf te blijven en te vertrouwen dat alles weer goed komt.
Terwijl ik het vervolg hier typ zijn we nog voor een uurtje hier in de motelkamer in Phoenix. We zijn inmiddels in Quartsite geweest. 
Na een rit van twee uurtjes hadden we 1,5 uur de tijd om alvast rond te lopen voordat we de afspraak met Raymone van de Mount Shasta Opalen mijn hadden. Op het gedeelte waar we rondliepen vonden we geen stenen. Veel mensen die zelf hun spulletjes op tafels verkochten. Alleen wat verschillende stenen met prijzen gericht op de Amerikaanse toerist. Dus maar snel op weg naar onze afspraak.
Toen we het terrein van Mc Donalds opreden zagen we zijn pick-up truck al staan. Ook hij was iets vroeger gekomen. Het werd weer een gezellig ontmoeting met een stevige ‘hug’. Het gesprek tussen ons, over hoe het met iedereen in de familie gaat ging het ook nog even over de nieuwe President van Amerika. Na wat lachen en grapjes vroeg Raymone ons heel serieus met schaamte of wij in Europa toch hopelijk niet denken dat alle Amerikanen zo zijn als President Trump en of ze toch niet denken dat ze allemaal zijn denkbeelden hebben. Hij meende het echt serieus, vond het zo beschamend. Wij konden hem vertellen dat dit echt het geval niet is, best sneu.
Raymone vertelde ons ook nog dat hij tot 4 December de Opalen heeft kunnen mijnen, omdat de sneeuw dit jaar zo extreem laat pas viel. Hij had dit nog nooit meegemaakt. Hij vertelde ook dat hij dieper heeft gegraven en dat er hardere stenen naar boven kwamen van een mooie kwaliteit. Hij was er zelf heel erg blij mee en hij vertelde ook nog dat hij al de stenen die wij besteld hadden persoonlijk heeft uitgezocht. De vrouwtjes beer die al jarenlang in de winter in zijn mijn overwintert en haar jong daar krijgt was ook veel later gekomen. Hij merkte haar aanwezigheid op doordat ze begon te brommen toen hij de mijn binnen ging. Dit betekent voor hem dat zijn mijn seizoen voorbij is. Deze man leeft zo vol respect met de natuur samen en heeft eigenlijk een afspraak met de beer gemaakt en daarom voelt hij zicht ook veilig bij haar aanwezigheid. Het is een soort wederzijds respect. Zo mooi dat dit ook kan, je hoort vaak wel andere verhalen hoe commerciële mijnwerkers dieren die in de buurt komen doden. Zo triest. Maar de energie van de heilige berg Mount Shasta werkt door op de mensen die daar wonen.
We hebben op Quartzsite alleen nog maar stenen gekocht bij onze vaste Russische handelaar. Voor de rest was het helaas niet veel soeps. Hij had weer wat Violane en Dianiet cabuchons. Van Violane hebben we ook een paar grotere geslepen stukken kunnen kopen die heerlijk in de hand liggen. De kleur is prachtig! Van de kleinere cabuchons laten we bij onze vriend weer mooie sieraden maken. We hebben ook 3 cabuchons van zeldzame Russische paarse Scapoliet gekocht. Deze worden in Sterling Silver gezet als hanger. Ze zijn doorschijnend lavendel van kleur, echt zo’n bijzondere energie. Helaas had hij er niet meer van.
Dit was het voor deze eerste blog. Er zullen er nog meer gaan volgen. Wij vertrekken over een uurtje naar Tucson. Helaas is mijn koffer nog steeds niet gevonden, dus ik weet niet of en wanneer deze nog aan gaat komen.